Hatay’da enkazdan 102 saat sonra canlı olarak çıkartılan 6 kişilik Oktay ailesi yaşadıklarını birinci defa anlattı. Felaketin 102. saatinde İstek Apartmanı’ndan 6 kişilik Oktay ailesi sapasağlam çıktı. Mucize kurtuluşun akabinde birinci kere konuşan baba Kadri Oktay, “102 saat makûs bir saat ancak yeni bir başlangıç diyelim. Yine doğuş diyelim, gayretin, azmin göstergesi. Yaşamak için direnmek lazım. 5 gün aç-susuz, ışık yok, bağlantı yok. Umudumuzu hiç kaybetmedik. Çocuklarıma umut verdim daima çıkacağız dedim.
Kadri Oktay, “Deprem anında konutta olmayan tek kişi Furkan Oktay’dı. Arkadaşı çağırdı parka gel oturalım kola aldım içelim sohbet edelim diye. O niyetle konuttan ayrılmış konuttan. Benim de haberim yoktu meskende olmadığından sonradan enkaz altındayken ‘Furkan konutta yoktu’ deyince dedim tamam korkan dışarda yaşıyor ‘ dedim. Bizi çıkaran elemanlara birinci Furkan’ı sordum, burada dediler.
Helin Oktay
İçerideki 5 günü asla sözlerle anlatamam. Tam manasıyla trajediydi. Çok berbattı. İki tavan ortasında burun buruna 6 kişi üst üstteydik. Her ayak sesi duyduğumuzda bağırdık. Daima birlikte tekraren bağırdık uyumadık birilerini duyalım diye. En sonunda duyurduk. Komşumuz Murat Kılınç onun da dayanağı bize motive oldu. Birlikte İzmir Marşı söyledik lakin ağladık da bizi kimse bulamayacak dedik. 102 saat sonra buldular.
Elazığ sarsıntısını izlemiştim, 5 yaşındaki bir kız çocuğunun çok uzun vakit dayandığını görmüştüm ve imkânsız demiştim. Bu olamaz demiştim, o 70 saat dayanmış ben 102. saat dayandım. Allah o kudreti veriyor içeride.
Zilan Oktay
Biz koltuk sehpa ortasında kaldık ve hayat üçgenini oluşturduk. Bence zelzele sırasında kaçmak yerinde bulunduğunuz yerde cenin konumu alıp kapanmak sayeninse biz 5 gün hayatta kaldık.
Dilan Oktay
Depremi birinci fark eden olduğum için çabucak kardeşimi uyandırıp aldım yanıma ve hayat üçgeni alanı yapıp yere kapandık. 2 Şubat ablamın doğum günüydü ve nöbeti olduğu için o gün yani zelzele gecesi kutlamıştık. Sonrası felaketti esasen.
Arda Oktay
Evin en küçük çocuğu Arda, “ben uyuyordum ve ablam ‘deprem oluyor’ diye kaldırdı beni ve kendine çekti. Üzerimde tavan vardı ve bacağım sıkışmıştı. Son vakitlerde çıktım taşın altından, takımlar gelmeden bizi kurtarmadan önce”
Yasemin Oktay
Depreme uyurken yakalanan anne Yasemin Oktay, “Dua etik çok ağladık umutsuzduk, korkuyorduk. Benle eşim çok yansıtmadık, çocuklara ‘ümidinizi kaybetmeyin’ diyorduk. Sıkıntı bir süreçti, acımın kalbime vurduğunu Allah biliyor. Ümitsizliğe kapıldığım anlar oldu kolon üzerime düşmüştü başımı, kolumu oynatamıyordum. 5 gün o denli kaldım. Evsiz kaldım eşyalarım gitti, 35 yıldık oturuyorduk”
0 Yorum