Hatay’ın İskenderun ilçesinde, babası Hakan Civelek’in (46) çalıştığı demir- çelik fabrikası lojmanlarında ailesiyle oturan, Fatih Anadolu Lisesi 2’nci sınıf öğrencisi Elif, babasının doğum günü için harçlıklarından biriktirip, konutta sakladığı parayı çantasına koydu. Orta tatilin sona erdiği 6 Şubat’ta evvel okula gidip ardından babası için hem pasta hem de armağan almayı planlayan Elif Civelek’in hayali, Kahramanmaraş merkezli sarsıntılarla yıkıldı. Zelzelede oturdukları mesken hasar görünce Elif, babası Hakan, annesi Beyza (38) ve kardeşi Fatih (8) Civelek, Antalya’nın Manavgat ilçesindeki otele süreksiz olarak yerleşti.
Depreme ait yaşadıklarını anlatan Elif Civelek, “6 Şubat, babamın doğum günüydü. Harçlıklarımı biriktirerek, çantama koymuştum. ‘Okuldan çıkınca gidip, babama bir ikram alırım, pasta alırım, kutlarız’ diye düşündüm. O gece, o zelzelenin olacağı hiç aklıma gelmedi. Bütün planlarım altüst oldu. Okula gidecektim, 2 haftalık tatilde arkadaşlarımı zati özlemiştim. O gece, çok heyecanlı bir formda uyumuştum. Sonraki gün babamın doğum günü, okula gideceğim, dershaneye yazılmıştım. Her şeyin yıkılması yalnızca 1 dakikaya sığabiliyormuş” dedi.
‘2 ARKADAŞIM VEFAT ETTİ’
Televizyonda gördüğü felaketleri bu kere yaşadığını belirten Elif Civelek, “O gün yok bence o gün yaşanmadı bile. O gün dakikalar, saatler geçmiyordu. Telefon, internet hiçbir şey yoktu. Kimse ile mutlaka irtibat kuramıyordu. Berbat bir gündü, gün olarak sayamıyorum. Arkadaşlarım ile haberleşmeye çalıştık lakin o anda bize telefonları meşgul etmememiz söylendi. Birbirimize haber göndermeye çalıştık. Ekran fotoğrafları aldık. Daima ‘Şurada göçük altında kalan arkadaşımız var, oraya gidin’ diye haberler verdik. Büyük bir dayanışma içindeydik. 2 arkadaşım vefat etti. İskenderun’da arkadaş, dost kavramı çok, hepimiz kardeş üzereydik. Hepimizi isim olarak bilmesek bile yüz aşinalığımız vardı” diye konuştu.
Bundan sonra felaket haberi gördüğünde değişik gözle bakacağını anlatan Elif Civelek, “Bir sarsıntı haberi gördüğümde, kalkıp gitmek isterim. Benim yaşadığımı öbürleri yaşamasın isterdim. O acı berbat bir şey, çok berbat bir şey. Kimsenin de yaşamasını istemem. O denli bir durum ki ‘Asla yazmam’ dediğim bireylere, ‘Nasılsın, uygun misin?’ diye ileti yazdım. Onlar da bana yazdı. ‘Asla konuşmam’ dediğim beşerler ile bu acı durumda tekrar konuşur oldum” dedi.
‘O KADAR SALLANIYORDU Kİ İLERLEMEMİZE İMKAN YOKTU’
Anne Beyza Civelek de sarsıntı anına ait “Ayağa kalktık, hepimiz çığlık çığlığa ‘Deprem oluyor’ diye bağırıyorduk. Eşime seslendim, eşim bana seslendi; oğlumu aldım, eşim de kızımı aldı. Yatak odasının kapısına kadar buluşabildik. Daha fazla ilerleyemedik. O kadar sallanıyordu ki ilerlememize ve çıkmamıza imkan yoktu” diye konuştu.
Beyza Civelek, oğlu Fatih’in çok etkilendiğini anlatarak, “Yemek yemedi, su içmedi, tuvalet gereksinimini bile gidermiyordu çocuk. Uyumuyordu, gözü tavanda daima avizelere, lambalara bakıyordu. Onun o haline dayanamadım artık. Bizden 1-2 gün evvel bir arkadaş, buraya bir otele gelmişti. O bize haber verdi. Sağ olsun devletimiz de bu türlü bir imkan sunmuş. Gelip, buraya yerleştik. Bırakmak istemedim ne konutumu ne yuvamı ne arkadaşlarımı fakat işin içinden çıkamadık. Çocuğunuzun yemek yemediğini ve günden güne zayıfladığını görünce diğer bir şey yapamıyorsunuz” dedi.
‘ÇOK ACIYDI’
İskenderun’un yerle bir olduğunu belirten Civelek “Eşim 2 gün yardıma gitti. Biz de birlikte gittik. Ayrılamadık, otomobilin içinde bekledik. Bir şey olursa daima bir arada olalım, tıpkı noktada olalım, birbirimizi aramakta kahır çekmeyelim zira telefon ve internet çok az çekiyordu. Gittiğimizde göçük altındaki insanları gördük. Bağıranları, aileleri; yemek yiyemeyen, su içemeyenleri hatta yanımızda bir ölçü su götürdük. Bir aile vardı, vefat etmişlerdi. Akrabaları, yakınları, onların 6 günlük bebeklerini arıyordu. Onları gördük, seslerini duyduk. Her şey çok acıydı” diye konuştu.
Bundan sonrası için ne olacağını bilmediğini, konutunu bırakmanın kendisine çok sıkıntı geldiğini söyleyen Beyza Civelek, “Geleceğe dair planlarımız şimdilik yok. Onu daima düşünüyoruz, uyuyamıyoruz. Çocukların önünde ağlayamıyoruz bile. Konuşamıyoruz. Daima üstü örtülü bir biçimde konuşuyoruz” dedi.
0 Yorum