Merkez üssü Kahramanmaraş olan ve 10 ili vuran sarsıntıların akabinde İzmir’in Çiğli ilçesindeki Gençlik ve Spor Bakanlığı’na bağlı Cihannüma Kız Öğrenci Yurdu’na yerleştirilen depremzedelerden Ferhat İnanç, çok güç günler yaşadıklarını anlattı. Dayısı ve halasının cenazesini kendi elleriyle çıkardığını tabir eden İtimat, “Bizim konutumuzla halamların meskeninin ortasında 1 kilometrelik uzaklık vardı. Evvel kendimize gelmeye çalıştık. Sabah namazını kılıp, yatmak için yatakta cep telefonuyla vakit geçiriyordum. Evvel birden ‘güm’ diye bir ses geldi. Yan taraftan komşumun duvara vurduğunu zannettim. Sonda çekyat silkelendi. Çabucak akabinde bir sacın üzerine iri taş modülleri dökülüyormuş üzere bir ses geldi ve giderek çoğaldı. Elektrikler kesildi. Dışarıya çıktım. Zelzele için 50 saniye dediler fakat güya 50 gün sürdü. Bitmedi, durmadı. 3 çocuğum var, eşimle bir arada onlar öbür konutumda kalıyorlardı. Bir yandan çocuklarımı düşündüm bir yandan da ‘Burada öleceğim’ dedim” tabirlerini kullandı.
(Mahmut Hülagü)
‘ÖLENE KADAR UNUTAMAYACAĞIM’
Kahramanmaraş’tan gelen bir başka depremzede Mahmut Hülagü (38) ise psikolojilerinin berbat olduğunu belirtip, “Deprem anı dehşet verici bir andı. Hala unutamıyorum, ölene kadar da unutamayacağım. Çocuklar yanımdaydı. Zelzele başlayınca çocukları da alıp 3 metre ötedeki duvara hakikat gittim. Eşim de öteki bir yerdeydi, çığlık atıyordu, ne yapacağımı bilemedim. Yalnızca çocuklara odaklandım, onlara sarıldım. ‘Son nefesimizi burada vereceğiz’ diye düşündüm. Bir yandan da dua etmeye başladım. Sarsıntı devam ederken bir hamasetle çocukları da alıp dışarı çıktım. Soğuktu, ayaz vardı. Bina çok hasar aldı lakin yıkılmadı. Eşim de daha sonra çıktı. Çok şükür hayattayız, lakin hepimizin psikolojisi bozuldu” diye konuştu. (DHA)
0 Yorum